Sugar Hackberry-feiten - Informatie over het kweken van suiker-hackberry-fruit

2024 Auteur: Chloe Blomfield | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-15 23:58

Als je geen inwoner bent van het zuidoosten van de Verenigde Staten, heb je misschien nog nooit gehoord van suikerhackberry-bomen. Ook wel suikerbes of zuidelijke hackberry genoemd, wat is een suikerbesboom? Blijf lezen om een aantal interessante suiker-hackberry-feiten te ontdekken en te leren.

Wat is een suikerbessenboom?

Van nature in het zuidoosten van de Verenigde Staten groeien suikerhackberry-bomen (Celtis laevigata) langs beken en uiterwaarden. Hoewel hij meestal op vochtige tot natte grond wordt aangetroffen, past de boom zich goed aan droge omstandigheden aan.

Deze middelgrote tot grote bladverliezende boom wordt ongeveer 60-80 voet (18,5 tot 24,5 m.) hoog met rechtopstaande vertakkingen en een afgeronde spreidende kroon. Met een relatief korte levensduur, minder dan 150 jaar, is suikerbes bedekt met lichtgrijze bast die glad of licht kurkachtig is. In feite betekent de soortnaam (laevigata) glad. Jonge takken zijn bedekt met kleine haartjes die uiteindelijk glad worden. De bladeren zijn 5 tot 10 cm lang en 2,5 tot 5 cm breed en licht gekarteld. Deze lancetvormige bladeren zijn aan beide zijden lichtgroen met duidelijke nerven.

In het voorjaar, van april tot mei, suikerhackberry-bomen bloeien met onbeduidende groenachtige bloemen. Vrouwtjes zijn solitair en mannelijke bloemen worden in clusters gedragen. Vrouwelijke bloesems worden suiker-hackberry-fruit, in de vorm van besachtige steenvruchten. Elke steenvrucht bevat één rond bruin zaadje omgeven door zoet vruchtvlees. Deze dieppaarse steenvruchten zijn een grote favoriet van vele soorten dieren in het wild.

Sugar Hackberry-feiten

Sugar hackberry is een zuidelijke versie van de gewone of noordelijke hackberry (C. occidentalis), maar verschilt op verschillende manieren van zijn noordelijke neef. Ten eerste is de schors minder kurkachtig, terwijl de noordelijke tegenhanger een kenmerkende wratachtige schors vertoont. Het blad is smaller, beter bestand tegen heksenbezem en minder winterhard. Ook is suiker-hackberry fruit sappiger en zoeter.

Over het fruit gesproken, is suikerbes eetbaar? Sugarberry werd veel gebruikt door veel Indiaanse stammen. De Comanche sloeg het fruit tot pulp en mengde het vervolgens met dierlijk vet, rolde er balletjes van en roosterde het in het vuur. De resulterende ballen waren lang houdbaar en werden voedzame voedselreserves.

Inheemse mensen hadden ook andere toepassingen voor suikerbessen. De Houma gebruikten een afkooksel van schors en vermalen schelpen om geslachtsziekten te behandelen, en een concentraat gemaakt van de schors werd gebruikt om keelpijn te behandelen. De Navajo gebruikten bladeren en takken, ingekookt, om een donkerbruine of rode kleurstof voor wol te maken.

Sommige mensen plukken en gebruiken het fruit nog steeds. Rijpe vruchten kunnen worden geplukt van de late zomer tot de winter. Het kan dan aan de lucht worden gedroogd of het fruit een nacht laten weken en de buitenkant eraf wrijven op eenscherm.

Suikerbes kan worden vermeerderd via zaad of stekken. Zaad moet voor gebruik worden gestratificeerd. Bewaar natte zaden in een afgesloten bak in de koelkast bij 41 graden F. (5 C.) gedurende 60-90 dagen. Het gestratificeerde zaad kan dan in de lente worden gezaaid of niet-gestratificeerde zaden in de herfst.